ایران مقاله

 

 پروژه دانشجویی مقاله کمک های اولیه فایل ورد (word) دارای 73 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد پروژه دانشجویی مقاله کمک های اولیه فایل ورد (word)   کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز مرکز پروژه های دانشجویی آماده و تنظیم شده است

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی پروژه دانشجویی مقاله کمک های اولیه فایل ورد (word) ،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پروژه دانشجویی مقاله کمک های اولیه فایل ورد (word) :

کمک های اولیه

بخش اول
مقدمه
در عصر ما که پیشرفت علم و صنعت و یا به عبارت دیگر تکنولوژی و توسعه فنون مختلف محیط زندگی بشر را بکلی دگرگون ساخته و به مراتب خطرناکتر از گذشته نموده است در هر گوشه و کنار حادثه ای کمین سلامتی ماست و از طرفی متأسفانه هر چه تمدن به پیش می رود هم بر شدت و تعداد حوادث افزوده می شود و هم بر تنوع آنها . با توجه مختصری به ازدیاد روزافزون حوادث مختلف ، بخصوص جنگهای خانمانسوز و تصادفات رانندگی ، سوختگیها ، خفگی به دلائل مختلف ، برق زدگی ، سقوط از ارتفاعات ، گزش حیوانات و حشرات ، مسمومیت های مختلف و غیره می‌توان درک نمود که هر کس اطلاعاتی درباره کمکهای اولیه داشته باشد می تواند در موقع لزوم به کمک آسیب دیدگان شتافته و با کمک های صحیح و بموقع ، چه بسا باعث جلوگیری از مرگ حتمی مصدومین و یا ازدیاد و شدت یافتن عوارض مختلف گردد .

به آنچه گفته شد ، باید حوادث و سوانح طبیعی مانند سیل ، زلزله ، آتش سوزیها ، حوداث دریائی و آسمانی را نیز افزود .
با پیشرفت تمدن و تکنیک ، ابر قدرت های سلطه طلب با ساخت انواع و اقسام وسائل جنگی و بمب های آتش زا و مخرب همواره زندگی و حیات مردم

مستضعف جهان را تهدید می نمایند تا جائیکه امروزه حتی مردم آزاده و صلح دوست و آنان که شاید هیچگونه رابطه ای با جنگ و میدان جنگ ندارند از مصائب و گرفتاریهای آن در امان نیستند . در شرایط جنگی ، در جبهه ها ، در بمباران شهری و غیره ، حضور امدادگران با تجربه کمک بزرگی است چه بسا که آنان با انجام کمک های نخستین در مورد سربازان و مجروحان جنگ قبل از رساندن آنها به پزشک و یا بیمارستان صحرایی ، توانسته اند جان بسیاری از افراد را از خطر حتمی نجات دهند . بطور کلی هنوز آماری در دست نیسیت که بتوان فهمید که چند درصد از مرگ و میرها در اثر حوادث مختلف در نتیجه عدم اطلاع اطرافیان به فنون و

اصول کمکهای اولیه اتفاق افتاده است هر چند که این اشخاص با حسن نیت و به قصد کمک قدم به میدان گذاشته باشند . بنابراین آموختن کمکهای نخستین علاوه بر آنکه اطلاعاتی درباره نجات جان حادثه دیدگان می دهد ، بلکه امدادگران را از انجام اعمالی که موجب خیم تر شدن حال بیمار یا مصدوم می گردد ، بر حذر می دارد و با فرا گرفتن این فن ، انسان می تواند در موقع لزوم حیات و سلامت خود و عزیزانش را نیز حفظ نموده و جان آنان را از آسیبها و حوادث نجات دهد و در نتیجه آموزش کمکهای اولیه افراد ضروری بنظر می رسد . اگر این آموزشها برای خداوند بوده باشد و در جهت خدمت صادقانه به این آسیب دیدگان انجام پذیرد عبادتی بزرگ است .

کمکهای اولیه

تعریف – کمکهای نخستین عبارتست از اقداماتی فوری که بلافاصله پس از بروز
حادثه صورت می گیرد و سبب کاهش چشمگیر مرگ و میر می شود . شخص کمک دهنده نیازی بداشتن اطلاعات پزشکی یا پرستاری ندارد و با آموختن اصول کمکهای اولیه که خیلی ساده است هر کس می تواند این امر را بعهده بگیرد لذا فرار گرفتن آن برای همه مردم چه در زمان جنگ و چه در زمان صلح ضروری و لازم و مفید است . معمولاً کمکهای اولیه برای حفظ سلامت و حیات مصدوم یا بیمار قبل از رسیدن سرویس پزشکی و یا رسانیدن مصدوم به پزشک و مراکز درمانی انجام می گیرد . هدف از کمکهای نخستین عبارتست از :

1- نجات و زنده نگهداشتن شخص مصدوم یا بیمار
2- جلوگیری از شدت یافتن عارضه
3- کمک به بهبود حال بیمار تا حد رسیدن ویا انتقال او به مراکز درمانی

صفات کمک دهنده

برای آنکه کمک کننده بتواند وظایف خود را به خوبی و بنحو صحیح انجام دهد باید دارای صفات زیر باشد .
1- سرعت عمل داشته ، در هر حادثه به سرعت از وضع بیمار ، محیط اطراف او و حادثه ای که اتفاق افتاده است اطلاعاتی کسب نموده و اقدام به نجات بیمار نماید.

2- در هر حادثه خونسردی خود را حفظ نموده و با آرامش دست به کار شود .
3- به روحیه بیمار توجه نموده و سخنانش تسلی بخش و محبت آمیز بوده و رفتارش
اطمینان بخش توأم با دلسوزی باشد .
4- در کارش وارد بوده و با اصول کمکهای اولیه آشنا باشد و بداند که در هر حادثه به چه نحو باید عمل کند و چه اقداماتی را انجام دهد .
5- ابتکار عمل داشته و از حداقل وسایل ، حداکثر استفاده را در بهبود حال مصدوم بنماید .

لزوم فراگیری کمک اولیه
به دلیل اندازه و عظمت مشکلات ناشی از صدمات و آمار بالای مرگ و میر ناشی از فقدان رسیدگی اورژانسی به مصدوم یا دیر رساندن مصدوم به مراکز درمانی ، نیاز به فراگیری کمک اولیه در افراد جامعه چه در سطح خانواده و چه در سطح جامعه ضرورت می یابد (70 تا 80 درصد ایست های قلبی در خانه و در حضور خانواده و بقیه در محیطهای عمومی و در حضور مردم صورت می گیرد ) . بنابراین فراگیری کمک اولیه و آگاهی از استاندادها و چگونگی مراقبت صحیح و حمایت

مصدومین و بیماران ناگهانی ( مانند آسم ، تشنج ، غش و دیابت ) می تواند نقش سبزایی در کاهش مرگ و میر و معلولیتهای ناشی از این صدمات داشته باشد . نجات مصدومی که دچار حادثه یا فوریت پزشکی شده است ، می تواند در ابتدا توسط مردم حاضر در صحنه (تماشاچیان) شروع شود (افراد آموزش دیده ) و تا رسیدن نیروهای کارآزموده اورژانس ادامه یابد . تماشاچیان و اطرافیان مصدوم در برخورد با یک فوریت می‌توانند حلقه نجات بین مصدوم در برخورد با یک

فرصت می توانند حلقه نجات بین مصدوم و پرسنل اورژانس باشند . بروز یا عدم بروز عوارض نا مطلوب ناشی از آسیب ها و حوادث می تواند نه تنها به سختی و شدت صدمه و بیماری ، بلکه به انجام کمک اولیه صحیح و به موقع بستگی داشته باشد .

کمک اولیه چیست ؟
دریافت یک مراقبت فوری در زمان صدمه یا بیماری ناگهانی توسط فرد مصدوم را کمک اولیه گویند . بیشتر مصدومین و بیماران ناگهانی ، نیاز به مراقبت پزشکی ندارند و با کمک اولیه بهبود می‌یابند . کمک اولیه صحیح و به موقع می تواند به معنی اختلاف بین مرگ و زندگی ، بین بهبود سریع یا طولانی مدت ، بین ناتوانی موقت یا دائم و ماندگار باشد . مراحل نجات جان یک انسان مانند حلقه های زنجیر به هم متصل بوده ، کمک اولیه ، حلقه نخست از زنجیره نجات انسان می باشد . نیاز به امداد و کمک اولیه تا زمانی که مراقبت پزشکی وجود نداشته باشد ، ضرورت می یابد .

اصول کمک اولیه
1- آگاهی و شناخت فوریت : شامل شناخت علائم اختار دهنده فوریت هایی مانند حمله قلبی ایست قلبی ، سکته مغزی و خفگی می باشد . این فوریت ها می توانند تهدید کننده جان مصدوم باشند .
2- آگاه کردن سریع مرکز فورت های پزشکی یا اورژانسی : (تلفن کمک اورژانس
در ایران 115 می باشد ).

تلفن فوریت های پزشکی را در جایی قابل دسترس و معرض ید بنویسید و در تماس به اورژانس ، اطلاعت زیر را به طور آرام (شمرده) و واضح به پرسنل اورژانس دهید :
1- موقعیت مصدوم شامل آدرس کامل و اسم خیابان ، تقاطع ، دیگر مشخصات و همین طور موقعیت دقیق قرار گرفتن مصدوم را ذکر کنید (مثلاً مصدوم در زیرزمین قرار دارد ) .

2- اسم و شماره تلفن خود را نیز بدهید . با این عمل در صورت نیاز به اطلاعات بیشتر ، پرسنل اورژانس می توانند با شما تماس بگیرند .
3- حادثه یا اتفاق را شرح دهید .
4- تعداد افراد نیازمند به کمک و امداد را بگویید.

3- بدست آوردن رضایت و اعتماد مصدوم : امدادگر باید قبل از انجام کمک اولیه ، رضایت و اعتماد مصدوم را بدست آورد . اگر مصدوم هوشیار است ،‌خود او می‌تواند اجازه انجام یا عدم انجام اقدامات امدادی را به امدادگر بدهد . این جازه چه به صورت کلامی و چه بسا صورت مکتوب (نوشته شده ) معتبر می باشد و امدادگر می تواند سریعاً مراحل امداد را برای مصدوم شروع کند .

اگر مصدوم بیهوش است ، امدادگر باید بدون تأمین شروع به انجام اقدامات امدادی کند . رضایت در مورد کودک یا بزرگسالی که دارای صلاحیت مغزی نمی باشد (عقب افتاده ذهنی یا دیوانه) ، باید از والدین یا سرپرست او گرفته شود . اگر والدین و سرپرست در دسترس نباشند ، اقدامات امدادی باید فوراً در جهت حفظ زندگی مصدوم بدون داشتن رضایت انجام شود .

4- ارزیابی مصدوم : که شامل تشخیص مشکلات مصدوم و تعیین اولویت‌های امدادی می باشد .
5- انجام کمک اولیه : کمک اولیه می تواند توسط اطرافیان با تماشاچیان حاضر در صحنه حادثه (در صورت داشتن آگاهی از انجام کمک اولیه صحیح) صورت گیرد. لازم به تذکر است که امدادگر نباید یک فرد مصدوم یا بیمار ناگهانی را جهت انجام کمک اولیه تا زمانی که اطلاع کافی از صدمه یا بیماریش ندارد ، جابه جا نماید ، مگر آنکه ماندن در صحنه حادثه برای مصدوم و امدادگر خطرناک باشد . در غیر این صورت بهتر است تلاش در جابجایی مصدوم و امدادگر خطرناک باشد. در غیر این

صورت بهتر است تلاش در جابجایی مصدوم نکرده ، تا رسیدن پرسنل اورژانس به مصدوم بر اثر وجود یا احتمال خطر ، سعی کنید بیشتر از نیاز و جهت حمایت زندگی مصدوم او را حرکت ندهید یا از انجام حرکات غیر لازم و جابه‌جایی خشن پرهیز کنید ، زیرا جابجایی می تواند باعث بالا رفتن احتمال صدمات نخاعی یا بدتر شدن شکستگی ها و بروز صدمات ثانویه در مصدوم شود.

6- دریافت اطلاعات درباره مصددوم (تاریخچه نمونه) : در زمان بررسی مصدوم . امدادگر می تواند از خود مصدوم در صورت هوشیاری یا شاهدین حادثه درباره چگونگی بروز حادثه سؤال کند تا بهتر از صدمات احتمالی مصدوم آگاهی یابد . امدادگر نباید فقط به صدمات آشکار مصدوم اکتفا کند ، زیرا ممکن است صدمات غیر قابل مشاهده و خطرناک در مصدوم وجود داشته باشد . بررسی علت و چگونگی صدمه ممکن است کلیدی جهت یافتن وسعت صدمات فیزیکی باشد .
جستجوی مصدوم از نظر وجود کارت ، گردنبند یا دستبندی که علامت خطر و هشتار دهنده بیماری خاص مصدوم است ، از اهمیت بسزایی برخوردار می باشد (کارت ، دستبند یا گردنبند می تواند مشخص کننده نوع بیماری خاص مانند دیابت صرع هموفیلی و … در مصدوم باشد ).

این علامت خطر یا هشدار (کارت ، گردنبند ، یا دستبند ) را تا زمان رسیدن مصدوم به مراکز پزشکی از او دور سازد .
دریافت اطلاعات در صورت بیهوش بودن مصدوم می تواند از خانواده ، دوستان و شاهدین حادثه صورت بگیرد .
7- واگذاری مصدوم : واگذاری مصدوم به معنی سپردن مصدوم به فردی دیگر جهت ادامه درمان و مراقبت می باشد . امدادگر نباید بعد از شروع اقدامات در مانی و کمک اولیه تا رسیدن امدادگر آموزش دیده دیگر یا افراد دارای مهارت های بیشتر امدادی همراه با تجهیزات کامل (پرسنل اورژانس) به صحنه حادثه ، این اقدامات درمانی را قطع کند مگر آن که مصدوم بهبود یابد .

بخش دوم
فصل اول
= احیای قلبی – ریوی 1
خفگی ، ساختمان دستگاه تنفس ، تعریف خفگی ، علل و علائم و کمک اولیه خفگی در برزگسالان ، اطفال و نوزادان ، مراحل انجام ، یک نفره و دو نفره (یک یا دو امدادگر) ، انجام در اطفالان و نوزادان فوریت های امداد و نجات شامل نجات مصدوم از داخل آب ، گیرکردن مصدوم در یک فضای تنگ ، امداد فوریت های برق گرفتگی .

فصل دوم
اختلالات دستگاه تنفسی :
اولین و مهمترین قدم در بهبود فرد صدمه دیده ، اطمینان از انجام عمل تنفس در او می باشد . به کمک تنفس ، اکسیژن مورد نیاز بدن به تمام بافت ها به خصوص بافت های حیاتی مانند مغز و قلب می رسد . اگر مغز 6-4 دقیقه از اکسیژن محروم باشد ، دچار آسیب و در نهایت مرگ می شود . به این زمان ، زمان طلایی2 می گویند .
مکانیسم تنفس :
اکسیژن از طریق دو فرایند (تنفس و جریان خون) به سلولهای بدن می رسد . وقتی در
زمان انجام عمل دم هوا را استنثاق می کنیم ، اکسیژن موجود در اتموسفر وارد ریه ها شده ، پس از رسیدن به کیسه های هوایی ، از جدار این کیسه ها وارد مویرگ های خونی می شود. سپس ، خون غنی از اکسیژن توسط عروق خونی به قلب منتقل شده ، با عمل پمپاژ قلب به تمام بافت های بدن می رسد . در همان زمان ، دی اکسید کربن ناشی از سوخت و ساز سلول های بدن از مویرگ های خونی وارد کیسه های هوایی می شود و در زمان بازدم به اتمسفر باز می گردد .

ساختمان دستگاه تنفس :
دستگاه تنفس ، از راه های هوایی فوقانی و راه های هوایی تحتانی تشکیل شده است . راه های هوایی فوقانی شامل بینی ، دهان و حلق می باشد و وظیفه آنها عبور ، گرم و مطلوب کدن ، و گرفتن گرد و غبار هوای استنثاقی است .
راه های هوایی تحتانی شامل حنجره ، نای ، نایژه های راست و چپ ، نایژک ها و بالاخره کیسه های هوایی یا حبابچه های هوایی (آلوئول ها) می باشد . ریه راست و چپ و از تعداد زیادی کیسه ها هوایی و نایژک به یک کیسه هوایی متصل می شود و هوا را زا راههای هوایی فوقانی و تحتانی به داخل کیسه های هوایی منتقل میکند .

راههای هوایی تحتانی که با حنجره شروع می شود و ، توسط یک ساختمان برگ مانند به نام اپی گلوت مسدود می شود . اپی گلوت از ورود مواد غذایی و مایعات به داخل راه های هوایی تحتانی و ریه ها جلوگیری می کند .

عوامل مؤثر در تنفس :
1- بخش کنترل کننده تنفس که در بصل النخاع (ساقه مغز) وجود دارد .
2- دیافراگم : دیافراگم ، پرده ای است که بین ریه ها و احشای داخلی قرار گرفته ، عضلات آن به طور ارادی و غیر ارادی در کمک به تنفس مؤثر می باشند .
3- افزایش دی اکسید کربن‌ : تجمع دی اکسید کربن در بدن باعث تحریک بخش کنترل تنفس واقع در ساقه مغز شده ، عمل دم به صورت غیر ارادی را به دنبال دارد .

4- عضلات بین دنده ای .

مراحل تنفس :
تنفس در دو مرحله انجام می گیرد ، مرحله اول ، دم می باشد . ورود هوا به داخل ریه ها از طریق راههای هوایی را عمل دم می گویند ( هوای اتموسفر یا هوای وارد شده به ریه ها بر اثر عمل دم ، شامل 21 درصد اکسیژن ، 78 درصد نیتروژن و 1 درصد گازهای دیگر می باشد ) .
مرحله دوم ، عمل بازدم می باشد . خروج هوای وارد شده به ریه ها از طریق راه های هوایی را عمل بازدم گویند ( هوای بازدمی یا هوای خارج شده از ریه ها بر اثر عمل بازدم ، شامل 16 درصد اکسیژن ، 3 تا 5 درصد دی اکسید کربن ، 79 درصد نیتروژن و تقریباً 5 درصد بخار آب می باشد ).

فصل سوم
خفگی :
هرگاه به دلیلی هوای اکسیژن دارد نتواند وارد ریه ها شود یا اختلال در عمل دم و بازدم به وجود آید ، تبادلات اکسیژن بین ریه ها و بافت های بدن مختل و باعث خفگی می شود . خفگی گاه با وجود عمل دم و بازدم بر اثر نرسیدن اکسیژن کافی به سلول های بدن پیش می آید که در این حالت خفگی ناشی از کاهش اکسیژن سلولی می باشد ، مانند شوک یا مسمومیت تنفسی .

علل خفگی :
1- افتادگی زبان به عقب و مسدود شدن راه هوایی در مصدومین بیهوش
2- استفراغ محتویات معده و وارد شدن آن به راه های تنفسی
3- وجود لخته خونیا ترشحات حلق در دهان و وارد شدن آن به راه های هوایی

4- افتادن اشیای خارجی مانند دندان ها ، لقمه غذا ، و اسباب بازی های کوچک (به خصوص در اطفال) در راه هوایی
5- التهاب مجاری هوایی مانند آسم ، عفونت و حساسیت

6- انقباض انعکاسی شدید ماهیچه های نای در ابتدای راه هوایی تحتانی (اسپاسم حنجره) ناشی از وارد شدن آب به راه هوایی فوقانی در غرق شدگی ها
علل دیگر خفگی که سبب کاهش اکسیژن سلولس می شوند :
1- حمله قلبی که سبب اختلال در جریان خون و انتقال اکسیژن می شود.

2- سکته مغزی باعث اختلال در کنترل تنفس با تنظیم ریتم قلب شده ، اکسیژن رسانی را مختل می کند .
3- صدمات وارده به سینه ، موجب اختلال در باز شدن ، در نتیجه اکسیژن رسانی را مختل می کند .
4- شوک سبب کاهش جریان خود و در نتیجه اختلال در اکسیژن رسانی می شود .

5- افزایش مقدار داروهای خواب آور باعث ناکافی شدن تنفس و در نتیجه اختلال در اکسیژن رسانی می شود .
6- استنثاق دود سیگار ، گازها و دودهای سمی که موجب خراب شدن بافت ریه و ایجاد ورم ریه شده ، اکسیژن رسانی را مختل می کند .
7- ورم ریه باعث تجمع مایع در ریه ها شده ، انتقال اکسیژن را مختل می کند .

علائم خفگی :
1- چنگ زدن گردن با یک یا هر دو دست
2- فقدان یا نبودن سرفه های مؤثر
3- عدم توانایی در صحبت کردن
4- افزایش اختلال تنفس
5- آبی رنگ شدن (سیانوز) لب ها ، بستر ناخن ، و پوست
6- کاهش سطح هوشیاری و عدم پاسخ به تحریکات .

کمک اولیه در خفگی :
1- باز کردن راه هوایی
الف) باز کردن راه هوایی در مصدومین هوشیار . سرفه قویترین روش برای خارج کردن جسم خارجی از مجاری تنفسی است . بنابر این ، تا هنگامی که مصدوم توانایی سرفه کردن دارد ، او را به انجام عمل سرفه وادار و ترغیب کنید ، اما در صورت نبودن سرفه های مؤثر یا عدم توانای در انجام عمل سرفه ، مانور هیم لیچ را برای مصدوم انجام دهید .

مانور هیچ لیچ 1 – مؤثرتربن عمل در خارج کردن شئ خارجی از راه های هوایی . استفاده از مانور هیچ لیچ می باشد . نحوه انجام مانور به صورت زیر می باشد : ابتدا پشت سر مصدوم قرار گرفته ، بازوهایه خود را دور کمرش حلقه کنید ، یک دست خود را مشت کرده ، از قسمت پشت در قسمت بالای شکم بین ناف و پایان جناغ سینه درست در خط وسط شکم ( به دلیل عدم فشار بر روی احشای داخلی مانند معده و کبد ) قرار دهید . دست دیگر خود را بر روی دست اول قرار داده ، در بزرگسالان بیشتر از 5 بار (6تا10 بار) فشار متوالی ، سریع محکم و رو به بالا شکم مصدوم وارد کنید . هر فشار باید جداگانه و کامل صورت گیرد .
از این روش می توان در وضعیت خوابیده نیز استفاده کرد . نحوه عمل به صورت زیر است : ابتدا مصدوم را به پشت در حالی که صورتش روبه بالاست خوابانیده (طاقباز) . سپس دو زانو با پاهای باز بر روی ران او نشینید . انتهای کف دست (پاشنه دست) خود را به همان شکل بر روی دست اول بگذارید با سرعت و با تمام وزن بدن خود به طرف بالا بیش از 5 بار (6 تا 10 بار) به طور متوالی فشار وارد کنید . بین هر دو فشار نیرو را کاملاً قطع کنید .

مانور هیچ لیچ در زنان باردار و افراد چاق – در صورت هوشیار بودن مصدوم . پشت سر او قرار گرفته ، بازوهایتان را در اطراف قفسه سینه ( درست در زیر بغل مصدوم) حلقه کنید و مشت خود را بر روی جناغ سینه او قرار دهید . دست دیگر را بر روی دست اول گذاشته ، محکم به طرف عقب بر روی جناغ سینه وارد کنید . مانور هیچ لیچ در زنان باردار و افراد چاق به صورت فشار سینه ای انجام می شود .

اگر مصدوم (زن باردار یا افراد چاق) در وضعیت خوابیده به پشت قرار دارد . دوزانو در کنار او قرار گرفته ، با وارد کردن فشار بر روی پایینی جناغ سینه مانورهیچ لیچ را انجام دهید . تعداد هیم لیچ در زنان باردار یا افراد چاق بیشتر از 5 بار (6 تا 10 بار ) می باشد .
ضربه به پشت – وارد کردن ضربات محکم به پشت ، فشار را در مجرای هوایی بالا برده ، می تواند جسم خارجی را بیرون بیاورد . ضربه به پشت را بلافاصله پس از فشارهای شکمی اعمال می کنند .

1- ضربه به پشت در مصدوم هوشیار در وضعیت نشسته یا ایستاده . با قرار دادن یک دست بر روی سینه مصدوم ، او را نگاه دارید . در صورت امکان ، او را به طرف جلو به گونه ای خم کنید که سر مصدوم پایین تر از سینه اش باشد . با دست دیگر خود چهار ضربه محکم به پشت او وارد کنید (بین شانه های مصدوم) .
2- ضربه به پشت در مصدوم بیهوش و در وضعیت خوابیده . او را به پهلو طوری که صورت او به طرف شما باشد ، بخوابانید و سینه اش را مقابل زانوهای خود نگهدارید . با انتهای کف دست خود ضربات محکمی به تعداد چهار بار به وسط پشت بین شانه های او وارد کنید .
باز کردن راه هوایی در نوزادان و اطفال . بیشترین عامل خفگی در نوزادان و اطفال زیر یک سال ، ورود مواد غذایی (آسپیره کردن) و اشیاء زیر به داخل راه هوایی می‌باشد . در اطفال بزرگتر بر اثر خوردن شیرینی ، بادام زمینی یا بادام و پسته و انواع انگور و اشیائ ریز و وارد شدن این مواد غذایی و اشیائ به داخل راه هوایی خفگی رخ می دهد .
در نوزادان و اطفال زیر یک سال برای باز کردن راه هوایی می توانید از روش های زیر استفاده کنید :‌
1- نوزاد را به طرف شکم طوری که روی ساعد شما بخوابد ، بچرخانید و با دست خود فک پایین مصدوم را بگیرید تا سر او ثابت بماند . سپس سر مصدوم را به طرف متمایل کرده ، چهار ضربه نسبتاً محکم بین دو کتف نوزاد وارد کنید . با این روش به کمک جاذبه و ضربه ، جسم خارجی از راه هوایی خارج می شود .
2- با حمایت کامل سروگردن کودک، او را بر روی ران خود طوری قرار دهید که سر نوزاد از بدن او پایین تر قرار گیرد . سپس 4 بار با قرار دادن دو انگشت بر روی پایین جناغ سینه قفسه سینه نوزاد را فرو برید (فشار سینه ای ) . فشار سینه ای در همان محل فشار خارجی سینه نوزاد را فرو برید ( فشار سینه ای ) . فشار سینه ای در همان محل فشار خارجی سینه در ماساژ قلبی انجام می شود ، اما تعداد آن کمتر است . تا زمان باز شدن راه هوایی یا رسیدن کمک پزشکی ، عملیات 1 و 2 را به ترتیب و مرتب انجام دهید .
در اطفال بیشتر از یک سال ، وادار کردن به سرفه در اولویت قرار دارد و پس از آن می‌توانید از مانور هیچ لیچ در وضعیت نشسته ، ایستاده و خوابیده جهت باز کردن راه هوایی استفاده کنید .
اگر خودتان دچار انسداد مجرای تنفسی شوید ، از وسیله ای مانند لبه پشتی یک صندلی می توانید استفاده کنید و با وارد کردن 6 تا 10 فشار متوالی بین ناف و جناغ سینه ، به دیافراگم خود فشار وارد کرده و با استفاده از وسیله ای مانند لبه پشتی صندلی راه هوایی خود را باز کنید .
ب)باز کردن راه هوایی در مصدوم بی هوش :
1- ابتدا از عدم هوشیاری مصدوم مطمئن شوید ( او را صدا بزنید یا آرام شانه هایش
را تکان دهید ) . اگر چشمهای مصدوم بسته است ، حرکت نمی کند ، هیچ صدایی نمی دهد ، یا پاسخ به تحریکات نمی دهد ، اقدامات بعدی را انجام دهید .
2- کمک طلب کنید . از دیگران بخواهید که با اورژانس تماس بگیرند یا از کسانی که در اطراف شما حضور دارند ، برای انجام عملیات احیاء کمک بخواهید .
3- مصدوم را به پشت بر روی زمین بخوابانید . با هر مصدوم بی هوشی که مواجه می‌شوید ، احتمال شکستگی در ناحیه ستون فقرات او را به پشت برگردانید ( با احتیاط کامل سر و گردن را مهار کرده ، ستون فقرات و سر و گردن را در خط مستقیم حفظ کنید و تمام بدن مصدوم را با هم حرکت دهید ) .
4- مصدوم را روی یک سطح ساف و محکم قرار داده ، هیچ گاه سر او را از قفسه سینه بالاتر قرار ندهید .
5- مجرای تنفسی را باز کنید .

زبان بیشترین عامل بسته شدن راه هوایی در مصدوم بیهوش می باشد . در زمان بیهوشی ، عضلات فک و گردن شل شده ، اجازه می دهد که زبان به عقب بیفتد و راه هوایی را مسدود کند . زبان به فک پایین متصل است . به عقب کشیدن سر و بالا آوردن چانه باعث کنار رفتن زبان از پشت حلق شده ، باعث باز شدن راه هوایی می‌شود . این عمل را مانور سر به عقب و چانه به بالا می گویند .

اگر مصدوم دچار آسیب سر و گردن باشد ، این عمل باید با کمترین حرکت دادن به گردن انجام شود . در این عمل ، زاویه های فک مصدوم را با فرو بردن انگشتان در زیر فک پایین گرفته ، به طرف بالا بلند کنید . بدون جا به جایی سر ، با این عمل راه هوایی باز خواهد شد و زبان از عقب حلق کنار خواهد رفت . در این عمل ، امدادگر باید بالای سر مصدوم قرار گیرد و آرنج های خود را روی زمین در بالای سر او قرار داده ، سپس مانور را انجام دهد .

2- برقراری تنفس
صورت خود را نزدیک صورت مصدوم ببرید ،‌به طوری که چشمان شما قفسه سینه او را ببیند . دقت داشته باشید زمانی که می خواهید مصدوم را از لحاظ تنفس کنترل کنید ، ابتدا مطمئن شوید که سر او عقب خم شده است ، چون در غیر این صورت ممکن است مجازی تنفسی مسدود باشد .
– آیا حرکات قفسه سینه را می بینید؟ (دیدن)

– آیا صدای خروج هوا از دهان و بینی مصدوم را می شنوید؟ (شنیدن)
– آیا خروج جریان هوا از دهان و بینی مصدوم را بر روی پوست صورت خود حس می کنید ؟ (احساس کردن)
اگر از سه طریق دیدن ، شندین و احساس کردن دریافتید که مصدوم تنفس ندارد اقدامات زیر را انجام دهید :
الف) مجدداً از باز بودن راه هوایی مطمئن شوید . سر مصدوم را به یک طرف چرخانده ، اجسام خارجی و تشریحات را از دهان او خارج کنید . اگر احتمال آسیب ستون فقرات را می دهید ، این عمل را در وضعیتی که سر مستقیم باشد ، انجام دهید و سر را به اطراف نچرخانید . پس از خارج کردن جسم خارجی از دهان مصدوم ، مانور سر به عقب چانه به بالا را برای او انجام دهید .
ب) تنفس مصنوعی را شروع کنید .

تنفس دهان به دهان
1- سر مصدوم را طوری به عقب خم کنید که دهان او باز شود .
2- با انگشتان دستی که برروی پیشانی مصدوم قرار دارد ، بینی او را فشار دهید و ببندید .
3- نفس عمیقی کشیده ، دهانتان را روی دهان مصدوم قرار دهید ، به نحوی که هوا از کنار لبهایتان خارج نشود و با گوشه چشم به قفسه سینه او نگاه کرده ، بالا آمدن یا نیامدن آن را زیر نظر بگیرد .
4- نفس خود را به داخل دهان مصدوم تا اندازه ای بدمید که بالا آمدن قفسه سینه را مشاهده کنید .

 

کلمات کلیدی :